چهارده خرداد ۱۷ سال پیش رهبر انقلاب ایران درگذشت.
تا آنجا که به خاطر دارم در آن سالها اکثر قریب به اتفاق آدمهایی که می شناختم از مرگ او ناراحت و غمگین شده بودند.
بزرگ و کوچکی را می دیدم که از غم رفتن او می گریستند.
کاریزمایی که در او بود حتی دشمنان درجه اول او را وامی داشت تا با دقت و تامل بیشتری در رابطه با او گام بردارند.
امروزه با گذشت ۱۷ سال بسیاری را می بینم که در آن روز گریسته اند و امروز حتی در درون دل هیچ نزدیکی با او حس نمی کنند و البته هستند بسیاری که امروزه هم عاشقانه به او مهر می ورزند.
گذشت زمان قضاوت را درباره همه آسان تر می کند. اما تاریخ بی رحم، عموما از دولت مردان خاطره خوشی برای آیندگان باقی نمی گذارد. لااقل در کوتاه مدت که چنین است.
من خود به شخصه هنوز هم به او با دید احترام می نگرم. انجام کارهای بزرگ شخصیت و روح بزرگ می خواهد. چندان هم به این امر که مخالفان او (مخافان انقلاب و یا مخالفان دولت اسلامی) شکنجه می شدند و اعدام کاری ندارم. از این امر متاثر می شوم اما اعتقاد دارم که اگر جای آنها عوض می شد هم، چنین رخدادهایی واقع می شد، تنها جای قاتل و مقتول عوض می شد.
یادش گرامی
پس شخصیت بزرگ شما عملا با هیتلر و چنگیز و صدام بزرگ که همگی بزرگ بودند فرقی ندارد او بزرگوار نبود البته فقط بزرگ بود چون نیاکانش تیمور وهلاکوو جانشین شایسته چون اویی سید علی خامنه ای