شانزده
جام جهانی فوتبال چند روزی است که آغاز شده است و کم کم تب جام همه جا را فرا می گیرد.
امروز تا چند ساعت دیگر تیم ایران بازی اول خود را انجام خواهد داد.
این چند روز از مردم نظرات احساسی و عقلانی زیادی شنیده ام. حتی از کسی شنیدم که دوست ندارد ایران بازی را ببرد تا افتخار آن نصیب دولت مردان فعلی نشود.
خود من به شخصه دوست دارم تا ایران پیروز از زمین خارج شود. منطق هایی از قبیل منطق بالا را چندان نمی پسندم. ممکن است که فرصتی فراهم شود تا عده ای از دولت مردان ما فرصت سوار شدن بر احساسات مردم و عکس یادگاری گرفتن را پیدا کنند اما ... در نهایت شادی و غرور مردم به نفع همه ما خواهد بود.
راستی مگر هنگامی که دولت مردانی بر سر کار بودند که ما دوستشان می داشتیم (با همه لعن و نفرینی که گاهی هم نثارشان می کردیم) فرصت استفاده از این موقعیتها را نداشتند؟
چند روز پیش صحبت احمدی نژاد را با اعضاء تیم ملی دیدم. به نظر من او بسیار خوب و صمیمی و قاطع صحبت کرد. یعنی به نظر من احمدی نژاد یک خصوصیت بسیار مهم دارد و آن هم معلم بودنش است. در تمام طول جلسه این خصوصیت او باعث شده بود تا فضای جلسه دلپذیر باشد.
به هر حال آن چیزی که اطمینان دارم این است که در صورتی که تیم ایران نتواند به دور دوم صعود کند، در فوتبال ما تغییراتی رخ خواهد داد که تنها و تنها عقبگرد به سوی زوال خواهد بود. عقبگردی با سرعت بسیار زیاد.
از این رو دعا می کنم که چند ساعت دیگر پیروزی ایران را جشن بگیریم.
