پنجاه و سه

«به نام پدر» فیلمی بود خوش ساخت اما به شدت تکراری و تا حدودی ملال آور. همان ناله های تمام نشدنی در ارتباط با جنگ، همان دغدغه های همیشگی فیلمسازی که دوستش دارم.

این بار هم هنگامی که حرف از پلاک می زند (اما خوشبختانه نشانش نمی دهد) اشک در چشمانم حلقه می زند. آخر چه خاطره ای دارد از این نماد که چنین مجذوبش است.