یکصد و پنج

دیشب فیلم پیانیست را دیدم

فیلمی نسبتا طولانی و از همه جهت خوش ساخت.

داستان مصایبی که در طول جنگ جهانی دوم بر یک پیانیست یهودی اهل لهستان می گذرد و روایت عجیب جان سالم به در بردن او. جای جای فیلم تاثیر گذار بود و تامل برانگیز. کنش ها و واکنش های آدمهای فیلم دیدنی بودند. در پایان آنچه که برایم باقی ماند باری بود که بر پشت من بیننده سنگینی می کرد و به راستی درماندگی از قضاوت کردن.

سکانس پایانی فیلم به گمان من مرهمی بود بر دل خراشیده بیننده که دردهایش را اندکی تسکین دهد.