قسمتی از برنامه دیشب «آپرا» (من خنگ نمی دانم چطور این ادیتور بلاگ اسکای را انگلیسی کنم) در ارتباط با خانمی به نام دبی (با کسره دال) بود که گویا از ده سال پیش تاکنون بیش از ۵۷۰ بچه را از سقط شدن و یا بی خانمانی نجات داده و تحت نظر خانواده هایی قرار داده که داوطلب نگهداری کودکان به علت عدم توانایی در بچه دار شدن هستند.
عده ای از آن خانواده ها به همراه فرزندانشان جمع شده بودند تا از این خانم نیکوکار تشکر کنند و برنامه های دیگری که همگی به نوعی تجلیل از نیکی و نیکوکاری بود.
بی اختیار اشک در چشمان همه ما جمع شده بود و تاسف برای من که فرسنگها از این مسایل دورم و دوریم.
دو روز که من نباشم ببین چه بلبشوری در این وبلاگ راه می افتدهاااااا.
همه اش من باید این پست های جناب خودشیفته/جان شیفته را برای همه توضیح دهم. ای بابا :دی
*
ولی خیلی جالب بود امروز کم مانده بود پستی بگذارم حاوی گفتگوی میان احساس والد و بالغم.البته گفتگوهای من سبکشان متفاوت است.اولین جمله اش را در آخرین جمله پستم نگه داشتم.راستش کلی با خودم کلنجار رفتم تا بالاخره همه مکالمه منهای همان یکی پاک شد.خودم هم نمی دانم چه کار می کنم !!!
*
اما در مورد نظرات.به کودکت بگو همان گونه که هر حرفی که دلش می خواهد می تواند بزند، همان گونه که والد هر چه می خواهد می نویسد کمی هم انتظار هر نوشته یا پاسخی را از دیگران داشته باشد مخصوصاً در این دنیای مجازی.مخصوصاً در مورد من نادیده :دی *چشمک*
شاد زی
سلام
می بخشی اگر دیشب ابتدای کامنتم باز شیطنت کردم.امیدوارم زیاده روی در شیطنت هایم تلقی نکنی.راستش دیشب احتیاج داشتم خودم را کمی از مد فکرهای دلهره آور رها کنم و نمی دانم چرا باز به دیوار کوتاه وبلاگ تو برخوردم :)
همیشه موفق و شاد باشی ;)
این داستان را بخوانید :
عقده ادیپ من
http://www.dibache.com/text.asp?cat=3&id=1448
:-)
خواندن آن را به هر کسی که از این چیزها سر در می آورد توصیه می کنم :-)
یعنی الان واقعاْ انتظار تبریک تولد داری؟؟؟؟؟؟؟؟؟ خوب پس بگذار ببینم ...
...
...
...
...
...
تولد فردایتان مبارک بااااااااااااااااااااشد.
با بهترین آرزوها و آرزوی سلامتی و شادکامی روزافزون در کنار همسر مهربان و بسیاری بچه های قد و نیم قد :دی - :)
در پناه حق