دویست و دوازده

در حین کار یاد روزهای خیلی گذشته افتادم آن موقع ها که تازه دانشگاه قبول شده بودم و قرار بود تا مهندس برق شوم.

لبخندی گوشه لبانم نقش بست. مهندس برق.

چقدر این واژه اکنون برایم نا آشنا است در حالیکه روزگاری از آن، چه با افتخار نام می بردم.

سالها بود که از یاد برده بودم که مهندس برق هستم. دیگر مدتها بود که از خاطرم رفته بود که روزگاری چه اندازه آرزو داشتم تا مهندس برق شوم و چقدر از رشته های دیگر تنفر داشتم!!!

***

دانشگاه که می روم دلم برای دانشجویان آن می سوزد و می تپد، به آنها که نگاه می کنم حس تمامی سختیهایی که باید بکشند و بسازند آتشم می زند. هر چند که می دانم تمامی زندگی قابل تحمل است به خاطر دو روی سکه اش، اما ... باز هم برای سختیهایی که باید بکشند دلم برایشان می سوزد و می تپد!