دویست و چهل و سه

دیشب آخرین قسمت فصل هفت «آمریکن آیدل» را دیدم. هر وقت چنین مراسمی را می بینم به همه چیز این آمریکاییهای لامصب ایمان می آورم. می دانید غم و شادی، شوخی و احترام، هیجان و تفکر، گریه و خنده  و .... هر چه می خواهی در این گونه مراسمشان وجود دارد. حتی اگر فیلم هم باشد فیلم قشنگی است. 

نقطه اوج ماجرا آنجا بود که ۱۲ نفر آخر آهنگی را از برایان آدامز خواندند و یک دفعه: خانمها و آقایان برایان آدامز ... و در پایان برنامه قبل از معرفی نفر اول باز هم آن ۱۲ نفر آهنگ «آزادی» از جرج مایکل را خواندند و آنگاه باز هم: خانمها و آقایان جرج مایکل 

همین دو صحنه اش می ارزید به ۲۴ ساعت چرندیات صدا و سیمای خودمان